Doğada her şey bizim onu
inceleyerek kendimizi tanımamız ve gerçekleri idrak etmemiz için bize Tanrı
tarafından verilmiş bir hediyedir. Mesela kozadaki bir kelebekte bile kendi
ruhumuzun gelişim evresini görebiliriz. Tırtıl, kelebeğe dönüşür. Tırtıl
artık yoktur, ölmüş mü dür? Hayır, sadece dönüşmüştür. En çirkin hallerinden,
kozanın içinde geçirdiği en sıkıntılı zamanlarından sonra tüm bu çirkinlik ve
sıkıntılardan uçup kurtulacağı kanatlara sahip olur ve tüm güzelliğiyle
uçuverir özgürlüğüne doğru, ışığa doğru. Bizim ruhlarımız (kalplerimiz) de
bayağılığın, kötülüğün, egonun üzerimizi kaplamış tozlarından zamanı gelince
kurtulacak ve temizlenip paklanacaktır. Bu yaratılışımızın kanunudur. Nefretten
sevgiye, kötülükten iyiliğe, karanlıktan Işığa çıkarız. Kalplerimiz de tırtılın
kozadan çıktığı gibi zamanı geldiğinde tüm bayağılık ve çöplerinden arınarak tozun
içinden kurtulur ve Işığı tümüyle içine alabileceği kutsal bir yuva haline
gelir. Bu yuva artık tüm pisliklerden temizlenmiş bir mabeddir. Tapınak da,
kutsal yuva da bizim kalbimizdedir. Kalp, Tanrı’nın Işığı için tapınaktır. Işık
artık o kadar güçlüdür ki, kişi bu Sevgi denizinde hiçbir şey görmez, duymaz,
hissetmez olur. Bedensel tüm hissiyatlarından ve arzularından arınmış olur.
Bedenin 5 duyularını kurban
ederek sadece kalp ile yol alır ve der ki “Güven Işığı kaplayan şaldır ve ona
hayat verir”. Bu tam bir güvenle kendini üst güce teslim etme halidir. Artık bu
güvenle Hayat Işığını dolduracak bir yuva yaratır kalbinde. Bu noktada, bir
tırtıl gibi, yaşarken ölür ve bir kelebeğe dönüşür. Geride kalan tek şey her
zamanki gibi Sevgidir. Ancak sevgi ile korku birbirini tamamlamalıdır. Sevgi
var olmaktır, korku ise ölümdür. Lakin ikisi hep bir arada olmalıdır. Ancak o
zaman bütünlük sağlanabilir. Kalbimizin içinde Sevgiyle inşa ettiğimiz Kutsal
yuvanın 4 duvarında açmamız gereken bu oyuk ise, ihtiyacımız olan korkudur. Bu
korku yani bu delik olmadan yuvanın içine giremeyiz. Bu korku kişinin kendine
ait olmalıdır, sanki başaramayacakmış korkusu gibi. Bu yüzden kişi hem korkuya
hem de sevgiye aynı yerde sahip olmalıdır. Bu başarmak için bir ihtiyaçtır. Kişi
sevgiyi de korkuyu da içinde bulamaz olduğunda, tek çaresi Tanrı’ya dönüp
gözlerini ve kalbini örten perdeyi kaldırsın, tozları dağıtsın diye
yakarmaktır. Bir bilgenin dediği gibi “Tüm kapılar kilitlidir, gözyaşı kapıları
hariç.” Kişi tüm kapıları denemeli ve açamadıkça öyle bir noktaya gelmelidir ki
ruhu yakarışa geçsin. Tüm gücüyle elinden geleni yapıp da yine de
başaramadığını gördüğünde, hiçbir şeyin kendi elinden gelmediğini anladığında
gizlilik koşuluna gelir. Bu koşul kişinin bir şey göremeyip, bir şey
anlayamayıp, bir şey yapamadığı bir koşuldur. Böylece ruhu sessizce ağlamaya
başlar. Ruh bu gözyaşlarıyla sesini yükselterek bir yakarışa geçer. Tam bu anda
gözyaşı kapıları açılır. Gözyaşı kapıları yuvaya girişin tek anahtarıdır…
